Jak przypomina Medonet, Jolanta Tomczuk-Wasilewska w "Psychologii humoru" definiuje poczucie humoru jako zdolność dostrzegania bodźców humorystycznych, związanych z abstrakcyjnym myśleniem. Czy jednak to, co nas bawi, jest wpisane w nasze DNA czy też jest rezultatem naszych doświadczeń życiowych?
Śmiech w genach czy w wychowaniu?
Medonet pisze, że kluczowe w tej kwestii wydaje się zjawisko dziedziczenia społecznego, które rozpoczyna się już w okresie prenatalnym, kształtując nasze przyszłe reakcje i zachowania. Rodzice odgrywają istotną rolę w rozwijaniu poczucia humoru u dzieci poprzez uśmiech, aplauz i akceptację. W miarę dorastania wpływ rówieśników staje się równie ważny.
Nawet jeśli genetyka nie dostarcza nam "gotowego" poczucia humoru, to cechy charakteru, w tym skłonność do śmiechu, mogą być przekazywane przez ojców. Jednak, jak zauważa Medonet, te genetyczne dary mogą zanikać, jeśli dziecko wychowuje się poza wpływem rodzicielskim.
Więcej niż DNA
Psychologia podkreśla znaczenie uwarunkowań społecznych w kształtowaniu humoru. Wartości, jakie wyznajemy, w tym wiara, mogą również wpływać na naszą zdolność do wyrażania radości.
Natalia Banasik-Jemielniak z Instytutu Psychologii Akademii Pedagogiki Specjalnej zauważa, że poczucie humoru można kształtować, a nasze reakcje na humor są głęboko zakorzenione w kulturze, w której żyjemy. To, jak pisze Medonet, wyjaśnia, dlaczego pewne żarty są akceptowane w jednym środowisku, a w innym mogą być postrzegane jako nieodpowiednie.
Poczucie humoru to skomplikowana mieszanka genetyki i środowiska, w którym się rozwijamy. Więcej na ten temat możesz przeczytać na Medonet.pl: Po kim dziecko dziedziczy poczucie humoru - mamie czy tacie?
