Tadeusz Bejt urodził się 20 maja 1923 r. w Mąkolinie w powiecie płockim, w gminie Bodzanów. Był synem Czesława, właściciela ziemskiego. Zamieszkiwał w majątku Leksyn – 22 km od Płocka. Do 12. roku życia uczył się w domu, miał wychowawcę Niemca. Znajomość języka niemieckiego, jak się później okazało, w znaczący sposób wpłynęła na jego życie. Od 1935 r. uczęszczał do Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego w Warszawie (obecne XVIII LO im. Jana Zamoyskiego).
Kiedy był w drugiej klasie, zmarł mu ojciec. Trzy lata później wybuchła wojna. Tadeusz uczył się
na tajnych kompletach w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Zarabiał na życie jeżdżąc rikszą. Matka i siostry znaleźli się w ciężkiej sytuacji życiowej, w czasie okupacji Niemcy wyrzucili ich z majątku.
Tadeusz Bejt wstąpił w szeregi Armii Krajowej, od 1943 r. był jednym z kurierów Komendy Głównej AK. Wcześniej odbył specjalistyczne przeszkolenie. W kwietniu 1944 r. został wysłany na Wołyń, gdzie dotarł do mjr. Tadeusza Sztumberka-Rychtera, dowódcy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. To była jego jedna z najważniejszych misji konspiratorskich – dostaczył ukryte w pasie złote dolarówki dla potrzeb wojska.
W powstaniu warszawskim walczył w zgrupowaniu „Radosław”. Był w batalionie „Czata 49”. Uczestniczył w walkach na Woli, Starym Mieście i Śródmieściu. Po upadku powstaniu udało mu się wydostać z miasta razem z ludnością cywilną. Razem z innymi ewakuwoałsię kanałami.
Niemcy go jednak dopadli. Trafił do niewoli w Spergau w Niemczech. W maju 1945 r. został uwolniony przez wojska amerykańskie i powrócił do Polski w stopniu porucznika.
We wrześniu 1946 r. nawiązał kontakt z oficerem wywiadu 2. Korpusu Polskiego gen. Andersa i po przedostaniu się na teren alianckich stref okupacyjnych w Niemczech rozpoczął działania mające na celu stworzenie komórki wywiadowczej. Zamieszkał w brytyjskiej strefie okupacyjnej Berlina. Posługiwał się dokumentami na nazwisko Johann Vogel.
Organizował drogi kurierskie i punkty przerzutowe na granicy polsko-niemieckiej dla osób ściganych przez komunistyczną bezpiekę oraz członków rodzin żołnierzy 2. Korpusu Polskiego. Był kilkukrotnie w Polsce, współpracował z prowadzącym działania wywiadowcze na rzecz 2. Korpusu na terenie Polski rtm. Witoldem Pileckim.
Niestety, bezpieka wpadła na trop siatki i wiosną 1947 r. aresztowała kilku jej członków. 25 września 1947 r. Tadeusz Bejt został porwany ze swego berlińskiego mieszkania przy Kantstraße 97.
Dokonał tego agent Gerhard Bielke. Posłużył się chloroformem. Bielke przed wojną mieszkał z rodzicami w Berlinie, zbiegł z transportu do Treblinki, od 1944 roku był etatowym pracownikiem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Bielke kilka lat później popadł w niełaskę swoich przełożonych. Wyrzucili go z resortu. Wyemigrował do NRF-u.
Bejta wywieziono z Berlina w samej pidżamie, trafił do Szczecina, a następnie do więzienia przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Kilka dni później usłyszał już zarzuty „o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa Polskiego”. Na głównej rozprawie nie miał obrońcy.
Wyrokiem sądu pod przewodnictwem mjr. Józefa Badeckiego został uznany winnym m.in. szpiegostwa i organizowania dróg przerzutowych dla kurierów wywiadu, członków organizacji podziemnych i rodzin oficerów 2. Korpusu.
Były kurier AK usłyszał wyrok kary śmierci, a prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Został rozstrzelany 11 lutego 1949 r. o godz. 19.15. Miał wówczas zaledwie 26 lat. Katem był funkcjonariusz WUBP w Warszawie Piotr Śmietański.
Karol Świętorzecki, siostrzeniec ofiary, przypomniał po latach, że po śmierci Tadeusza na prośbę jego matki o wydanie zwłok syna z komunistycznego więzienia usłyszała: „My zwłok bandytów nie wydajemy i żadnych jego rzeczy”.
22 stycznia 1993 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził nieważność ówczesnego wyroku. Szczątki Tadeusza Bejta ekshumowano wiosną 2013 roku z obszaru tzw. łączki, a następnie dokonano ich identyfikacji na podstawie badań genetycznych DNA.
Tadeusz Bejt spoczął z honorami na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w rodzinnym grobie, obok swojej matki Anny Bejt i siostry – powstańczej sanitariuszki Marii Nitowskiej.
Źródło:
https://ojs.academicon.pl/bsa/article/view/7024/7321
https://ipn.gov.pl/pl/aktualnosci/187366,Uroczystosci-pogrzebowe-Tadeusza-Bejta-Warszawa-28-czerwca-2023.html
https://przystanekhistoria.pl/pa2/tematy/zbrodnie-komunistyczne/107149,Kurier-z-kwatery-L-Tadeusz-Bejt-19231949.html
